Dankzij Jaqueline Storm heb ik geleerd wat riso is. Een hele leuk, verrassende, spannende en simpele manier om beelden te maken. Het lijkt op zeefdruk maar ook op kopiëren, je kunt veel kleuren gebruiken en daarmee nog veel meer effecten bereiken, en het gaat supersnel. Jaqueline is docent aan de HvA, en zij heeft haar studenten posters laten ontwerpen van mijn gedichten en uitvoeren met riso. Wat een bijzondere ervaring! (foto's van Thijs ter Hart) Maar behalve de studenten mocht ik ook leren risoprinten! Hieronder mijn eerste eigen riso en op facebook een montage van de fases die leiden tot het eindresultaat.
0 Reacties
Illustratie: Tsjisse Talsma voor De Correspondent Ik had een gedicht geschreven over de merel die vlak naast ons slaapkamerraam een nieuwe
liefde zocht, in februari heel vroeg in de morgen. En daar een zeefdruk bij gemaakt. Maar er zijn meer dichters die door het lied van die merel geïnspireerd waren! Wat een prachtige reis. In dat lied staat er nog een woordje tussen 'you're' en 'in',
namelijk 'BIG'. Maar ik voelde me niet groot, in Japan, ik was diep onder de indruk. Het is nog niet allemaal verwerkt, maar er is wel al een haiku uit ontstaan: Nieuw licht dat knispert Als een muis in een graanveld De rand van de nacht En een sumi-e tekening (sumi = zwarte inkt) van de beeldschone esdoorns, die we hier voor veel geld in het tuincentrum kopen, in een pot, misschien een halve meter hoog, maar die daar overal met hun duizenden lichtgevend groene of scharlaken-rode handen het zonlicht filteren. "Soms maak ik iets wat voor de nietsvermoedende toeschouwer moeilijk te herkennen is. Iets wat nog niet af is ("kom een andere keer maar vragen stellen, leuk, graag, maar bemoei je er nu in elk geval niet mee!") – een tussenfase in een rijpingsproces (aka 'kladje') – een gewoon misbaksel ("kan gebeuren, is banaal als een aangebrande tosti dus waarom moet ik dat uitleggen?") – of een product van abstractie en diepe concentratie dat zichzelf niet één-twee-drie laat verklaren, ook niet door de maker ervan. Mijn standaard antwoord op de lichtelijk bezorgde, vragende blik in zo'n situatie is: Maak je geen zorgen, het is gewoon Kunst. Maar blijkbaar is dat niet voor iedereen een geruststellend antwoord... (Met dank aan Peter van Straaten, vrijdag 16 februari op de Zeurkalender van 2018) Al bijna mijn hele leven kijkt ze over mijn schouder mee.
Haar naam weet ik niet, alleen haar titel: Damen med slöjan. Maar zij kent mij, ze is een vriendin die er altijd is, ook al zegt ze niets. Of misschien juist daarom. Ze is in 1786 geschilderd door Alexander Roslin. |